انواع مدارک نمایش داده‌شده:
نوشتار حاضر گزارش نشست بیست‌و‌هشتم سران اتحادیۀ عرب را مورد برررسی قرار داده است. موضوعاتی که در نشست اردن بیش از همه مورد بحث قرار گرفت عبارتند از: پروندۀ فلسطین؛ بحران سوریه؛ پروندۀ پناهجویان؛ تحولات عراق، یمن و لیبی؛ کاندیداتوری رژیم صهیونیستی برای عضویت در شورای امنیت سازمان ملل برای سال‌های 2019 و 2020 و سیاست‌های منطقه‌ای جمهوری اسلامی ایران. نشست اردن بازتاب‌های متفاوتی را درمیان تحلیل‌گران و رسانه‌های جهان عرب درپی داشته است. برخی این نشست را موفقیت‌آمیز توصیف کرده‌اند و برخی آن را بدون دستاورد خاص دانسته‌اند.
به باور نویسنده، اشتباه دانستن خروج نیروهای آمریکایی از عراق ازسوی ترامپ، اعزام نیروهای آمریکایی به موصل و تقویت نیروهای نظامی آمریکا در خلیج فارس احتمالاً نشان از راهبرد جدید آمریکا برای حضور نظامی قوی‌تر در منطقه دارد. نویسنده با اشاره به تضعیف بیشتر داعش و افراط‌گرایی در خاورمیانه، تأکید دارد که هرچند ازبین رفتن داعش نزدیک است، اما اقدامات افراطی در شکل‌های جدید و پیچیده ادامه خواهد یافت. ازسوی دیگر، با از بین رفتن داعش اختلافات میان دولت‌های متحد علیه داعش برجسته‌تر خواهد شد.
نویسنده تاریخچۀ رویدادهای مهم موصل از زمان فروپاشی عثمانی و تقسیم منطقه براساس پیمان سایکس– پیکو تا زمان اشغال شهر توسط داعش در 2014 و عملیات کنونی آزادسازی آن را به اختصار ارزیابی کرده است. وی که نتوانسته است ناراحتی خود را از نقش حشدالشعبی و ارتش عراق در آزادسازی شهر از دست داعش و نیز نقش موثر ایران در این زمینه درمیان جملات پنهان کند، مدعی است که شخص نوری المالکی و ارتش عراق هم به‌دلیل فشار بر سنی‌های موصل و فراهم کردن زمینۀ پذیرش داعش توسط آنها و هم به‌دلیل عدم مقاومت ارتش در برابر حملۀ داعش مقصر اصلی افتادن شهر به دست داعش هستند.
به باور نویسنده، ایران ازطریق بلوک اصلاح به رهبری نوری المالکی، نخست‌وزیر سابق عراق بر دولت حیدرالعبادی فشار می‌آورد تا موصل به سرنوشت قبل از داعش که تحت کنترل شبه‌نظامیان شیعه بود برگردد. همچنین، ایران قصد دارد ازطریق موصل و مناطق اطراف آن مانند تلعفر و ازطریق دیاله به خاک سوریه متصل شود که علاوه‌بر دسترسی مناسب به سوریه و لبنان، می‌تواند مانع از اتحاد احتمالی اقلیم کردستان عراق با کانتون‌های کردی در سوریه نیز بشود.
منازعات داخلی سوریه و عراق پس از بیداری اسلامی، الگوی جدیدی از کشمکش و تقابل‌های منطقه‌ای را به‌وجود آورده است. این کشمکش‌ها را می‌توان در چهارچوب تقابل ائتلاف منطقه‌ای ایران، دولت سوریه، حزب‌الله لبنان و دولت عراق در تقابل با ائتلاف منطقه‌ای ترکیه، عربستان سعودی و سایر دولت‌های عربی که با اهداف مشترک رژیم صهیونیستی در منطقه پیوند خورده است، بررسی کرد. نوشتار حاضر به بررسی این پرسش اساسی پرداخته است که چه الگویی می‌تواند اهداف متعارض و کشمکش بازیگران در پویش‌های امنیتی منازعات داخلی سوریه و عراق را تبیین کند؟ یافته‌های این پژوهش حاکی از آن است که رویکردهای متعارض بازیگران و ائتلاف‌ها در منازعات داخلی سوریه و عراق برمبنای الگوی کلان امنیتی کشمکش در راستای موازنۀ قدرت منطقه‌ای قابل درک است.
نویسنده با اشاره به مصوبۀ پارلمان عراق در مورد الحاق نیروهای حشد الشعبی به ارتش این کشور، تصریح دارد هرچند تحقق عملی این منظور با چالش همراه خواهد بود، اما این اقدام گامی به جلو در مسیر گفت‌وگوهای ملی در عراق است. وی در ادامه به سابقۀ ایجاد نیروهای حشد الشعبی که از یک‌سو به سال 2014 و به دعوت آیت‌الله سیستانی برای مقابله با داعش و ازسوی دیگر با سازماندهی نوری المالکی قبل از این تاریخ نسبت داده می‌شود پرداخته است. درعین‌حال، نویسنده اشاره دارد که در شاکلۀ حشد الشعبی افراد سنی نیز وجود دارند و این نیرو سراسر شیعه نبوده و ماهیتی چندقومی دارد؛ لذا، این نیرو به‌لحاظ ماهیت مانند حزب‌الله لبنان یا سپاه ایران نیست.
نویسنده پس از مروری بر جایگاه سیاسی و اجتماعی قبایل در تاریخ عراق، شرح داده است که بهره‌گیری از قبایل به‌عنوان ابزاری برای پیشبرد اهداف سیاسی مراجع قدرت ــ از استعمارگران بریتانیایی گرفته تا دولت‌های معاصر المالکی و العبادی ــ در جامعۀ عراق متداول و رایج بوده است. بااین‌حال، وی بر این باور است که چنین روندی پیامدهای مهمی برای نظام سیاسی و پایگاه مردمی آن در عراق امروز به‌دنبال دارد. وی به‌طور خاص، افزایش تأکید و توجه بر تعلقات قبیله‌ای ــ به‌جای تعلقات ملی‌ــ و دشوارتر شدن سیطرۀ دولت مرکزی بر قبایل را از خطرناک‌ترین پیامدهای بلندمدت پررنگ‌تر شدن نقش سیاسی و اجتماعی قبایل عراق دانسته و هشدار داده است که این پیامدها عراق را با بحرانی جدی روبه‌رو خواهد کرد.
نویسنده با اشاره به عملیات موصل و شرکت کشورها و گروه‌های مختلف سنی، کرد، شیعی و ... در این عملیات، تأکید دارد که عملیات به کندی درحال انجام است که یکی از دلایل آن اختلاف نظر بین گروه‌ها و کشورهای درگیر در عملیات و منافع متفاوت آنها در مورد آیندۀ موصل است. وی موقعیت جغرافیایی موصل و نزدیکی آن به سوریه و ترکیه و وجود میادین نفتی در این منطقه را دو عامل اهمیت آنی شهر دانسته است که بر شدت رقابت‌ها و تقابل‌ها می‌افزاید. وی در ادامه به بررسی تلاش‌های مختلف آنکارا در دوره‌های مختلف برای نفوذ در این شهر پرداخته و دراین‌بین، فاکتور کردی را مسئله‌ای مهم برای ترکیه ارزیابی کرده است. نویسنده رویکرد ترکیه را باعث هرج‌ومرج و آشفتگی بیشتر در موصل دانسته است
به باور نویسنده، اصرار بیش‌از حد دولت ترکیه و شخص اردوغان بر حضور نیروهای ارتش ترکیه در کمپ آموزشی بعشیقه عراق و شرکت در عملیات آزادسازی موصل، به‌مثابه یک ماجراجویی قلدرمآبانه و مداخله‌جویی ناشی از زیاده‌خواهی ترک‌ها قلمداد می‌شود. بازتاب این رویداد در فضای رسانه‌ای به‌گونه‌ای است که گویا دولت عراق، کشورهای منطقه و حتی آمریکا و ائتلاف غربی قدرت کافی برای مقابله با این زیاده‌خواهی آنکارا ندارند. نوشتار حاضر به بررسی مسئلۀ حضور ترکیه در شمال عراق و زوایای مختلف آن پرداخته است.
نویسنده با اشاره به عملیات «سپر فرات» ترکیه در شمال سوریه و واگذاری کنترل شهر جرابلس از گروه‌های کردی به ارتش آزاد سوریه در پی این عملیات، تصریح کرده که ترکیه اقدام مشابه دیگری را در شمال عراق آغاز است و هدف از این اقدام را ممانعت از جنگ میان شیعیان و اهل سنت اعلام کرده است. این در حالی است که نیروهای مورد حمایت ترکیه ازجمله ارتش آزاد در جنگ حلب نیز فعالانه حضور دارند. عراق مخالفت حضور نیروهای ترکیه در عملیات موصب است؛ ترکیه علت این مخالفت را بیش از هر چیز به‌دلیل مخالفت تهران با این امر می‌داند و نگران این است که ایران پس از عملیات موصل کنترل بیشتری بر مناطق کردنشین در مرزهای ترکیه، سوریه و عراق پیدا کند.